Hardlopen en Gypsies
Door: Thomas
Blijf op de hoogte en volg Thomas
09 Oktober 2012 | Hongarije, Boedapest
Zoals velen van jullie misschien weten, heb ik een hobby waarbij ik meerdere keren per week m’n spieren en longen op de proef stel. In Nederland deed ik dit drie keer per week met het LRT (Miss you!). Hier in Budapest gaat het trainen iets minder constant, maar de drang om te lopen is er gelukkig nog altijd. Afgelopen donderdag kon ik het dus ook niet laten om mezelf op te geven voor een 5km race die in Budapest werd georganiseerd.
Het was een wegwedstrijd over en om het Universiteitsterrein van een van de faculteiten van de Elte universiteit. In Nederland zijn wij als Hollanders gewend dat dit soort wedstrijden goed georganiseerd zijn. Het bureau waar je je nummer kunt afhalen is makkelijk te vinden, het parcours is duidelijk afgezet, er zijn startvakken, en ga zo maar even door. In Hongarije gaat dit net even wat anders. Een veiligheidsdrempel aan het einde van de oprijlaan fungeerde als startlijn, en het parcours was afgezet door op elke hoek vrijwilligers te zetten die hun hand uitstaken in de goede richting.
Na deze kleine impressie van de situatie heb ik hieronder een korte beschrijving van de race geschreven (voor zover ik het me nog kan herinneren):
Om 5 over 5 ’s middags klonk het startschot en vertrokken alle 480 deelnemers. Wat me allereerst verbaasde is dat ik de 1e kilometer ongeveer halverwege het veld heb doorgebracht, iedereen ging dus in ieder geval vol enthousiasme van start. Na 200 meter ging opeens de slagboom aan het einde van de oprijlaan dicht en moesten de deelnemers er onder, over of langs weten te komen zonder onderuit te gaan. Vervolgens gingen we links af de weg op. Echter was er niet echt doorgecommuniceerd naar automobilisten dat er die dag op die weg een hardloopwedstrijd zou zijn. Dit resulteerde in een hoop getoeter van gefrustreerde bestuurders die opeens overvallen werden door 480 fanatieke atleten. Na nog over een paar struiken, muurtjes en drempels te zijn gesprongen werd het na 1500 meter rustiger en kon ik beginnen met inhalen.
De resterende meters verliepen iets soepeler dan de start. We hoefden nog maar een paar wegen over te steken en een paar verdwaasde bejaarden te ontwijken voordat de finish weer in zicht kwam. Na 19 minuten en 39 seconden passeerde ik als 65e de finishlijn en kon ik met een tevreden gevoel naar m’n fles water strompelen. (Ja Pieter, 19,39. Nu jij weer!)
Op vrijdag avond, na een potje tafeltennis, hadden Remco en ik het plan gemaakt om richting het centrum van de stad te gaan. Naar welke plek en met wie? Dat wisten we nog niet, dat zouden we onderweg wel uitzoeken. Na de eerste bus gepakt te hebben naar Morizc Sigmund korter hadden we nog niemand gesproken. Oké, dan maar met de bus naar Ferenciek tere, daar is altijd wel wat te doen. Eenmaal in de bus kregen we Zarah aan de lijn, die die avond aan het stappen was met wat mediteraanse vrienden. Daar waar ze naar op weg waren bleek een interessante plek te zijn (Érdekes!). De Sufni Gart’n. Daar stuurde Zarah ons heen. Eenmaal daar aangekomen bleken we op het Gypsie feestje te zijn waar Anna ons al meerdere malen over had verteld. Nou, Ik ga niet liegen voor jullie lieve lezers, ik heb daar met open mond staan kijken naar de taferelen die ons voor onze ogen afspeelden. Na vijf stappen naar binnen te hebben gezet werd er een vinger op m’n hoofd gezet en moedigden alle elf m’n Duitse klasgenoten me aan om een rondje te draaien. Nou, toen was de toon van de avond wel gezet. Mensen liepen met blote voeten rond te banjeren op de vrolijke live-muziek en een Heineken biertje kostte 2,50 (Belachelijk duur hier).
Wel leuk om te zien was dat onze klasgenoot German Lopez na een paar biertjes veranderd van een verlegen, sportieve jongen naar een casanova die je de oren van de kop kletst.
Al met al dus weer een leuke week met nieuwe ervaringen. En daar gaat het toch eigenlijk allemaal om mensen, leren en genieten van de cultuurverschillen. Of het nu gaat om het organiseren van een hardloopwedstrijd. Of over dat het gewoon helemaal oké is om als accordeonist over straat te lopen en naar mensen te schreeuwen dat ze hem moeten volgen naar het volgende feestje.
Szia!
Het was een wegwedstrijd over en om het Universiteitsterrein van een van de faculteiten van de Elte universiteit. In Nederland zijn wij als Hollanders gewend dat dit soort wedstrijden goed georganiseerd zijn. Het bureau waar je je nummer kunt afhalen is makkelijk te vinden, het parcours is duidelijk afgezet, er zijn startvakken, en ga zo maar even door. In Hongarije gaat dit net even wat anders. Een veiligheidsdrempel aan het einde van de oprijlaan fungeerde als startlijn, en het parcours was afgezet door op elke hoek vrijwilligers te zetten die hun hand uitstaken in de goede richting.
Na deze kleine impressie van de situatie heb ik hieronder een korte beschrijving van de race geschreven (voor zover ik het me nog kan herinneren):
Om 5 over 5 ’s middags klonk het startschot en vertrokken alle 480 deelnemers. Wat me allereerst verbaasde is dat ik de 1e kilometer ongeveer halverwege het veld heb doorgebracht, iedereen ging dus in ieder geval vol enthousiasme van start. Na 200 meter ging opeens de slagboom aan het einde van de oprijlaan dicht en moesten de deelnemers er onder, over of langs weten te komen zonder onderuit te gaan. Vervolgens gingen we links af de weg op. Echter was er niet echt doorgecommuniceerd naar automobilisten dat er die dag op die weg een hardloopwedstrijd zou zijn. Dit resulteerde in een hoop getoeter van gefrustreerde bestuurders die opeens overvallen werden door 480 fanatieke atleten. Na nog over een paar struiken, muurtjes en drempels te zijn gesprongen werd het na 1500 meter rustiger en kon ik beginnen met inhalen.
De resterende meters verliepen iets soepeler dan de start. We hoefden nog maar een paar wegen over te steken en een paar verdwaasde bejaarden te ontwijken voordat de finish weer in zicht kwam. Na 19 minuten en 39 seconden passeerde ik als 65e de finishlijn en kon ik met een tevreden gevoel naar m’n fles water strompelen. (Ja Pieter, 19,39. Nu jij weer!)
Op vrijdag avond, na een potje tafeltennis, hadden Remco en ik het plan gemaakt om richting het centrum van de stad te gaan. Naar welke plek en met wie? Dat wisten we nog niet, dat zouden we onderweg wel uitzoeken. Na de eerste bus gepakt te hebben naar Morizc Sigmund korter hadden we nog niemand gesproken. Oké, dan maar met de bus naar Ferenciek tere, daar is altijd wel wat te doen. Eenmaal in de bus kregen we Zarah aan de lijn, die die avond aan het stappen was met wat mediteraanse vrienden. Daar waar ze naar op weg waren bleek een interessante plek te zijn (Érdekes!). De Sufni Gart’n. Daar stuurde Zarah ons heen. Eenmaal daar aangekomen bleken we op het Gypsie feestje te zijn waar Anna ons al meerdere malen over had verteld. Nou, Ik ga niet liegen voor jullie lieve lezers, ik heb daar met open mond staan kijken naar de taferelen die ons voor onze ogen afspeelden. Na vijf stappen naar binnen te hebben gezet werd er een vinger op m’n hoofd gezet en moedigden alle elf m’n Duitse klasgenoten me aan om een rondje te draaien. Nou, toen was de toon van de avond wel gezet. Mensen liepen met blote voeten rond te banjeren op de vrolijke live-muziek en een Heineken biertje kostte 2,50 (Belachelijk duur hier).
Wel leuk om te zien was dat onze klasgenoot German Lopez na een paar biertjes veranderd van een verlegen, sportieve jongen naar een casanova die je de oren van de kop kletst.
Al met al dus weer een leuke week met nieuwe ervaringen. En daar gaat het toch eigenlijk allemaal om mensen, leren en genieten van de cultuurverschillen. Of het nu gaat om het organiseren van een hardloopwedstrijd. Of over dat het gewoon helemaal oké is om als accordeonist over straat te lopen en naar mensen te schreeuwen dat ze hem moeten volgen naar het volgende feestje.
Szia!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
