Gewenning

We zitten nu inmiddels al aan het begin van onze vierde week hier in Budapest, en langzaam maar zeker beginnen we ons steeds minder toerist, en steeds meer inwoner te voelen. We vinden de roltrappen van en naar de metro niet meer interessant, we kunnen in het Hongaars vragen waar de WC is en we helpen toeristen als ze verdwaald zijn. Ik durf inmiddels dan ook wel met zekerheid te zeggen dat wij ons hier wel thuis zullen gaan voelen de komende drie maanden.
Deze week hebben we dan ook niet hele bijzondere dingen gedaan, maar dat betekend zeker niet dat ze niet leuk waren!

Op donderdag kwamen Anna, Remco en ik erachter dat niet elke professor boordevol kennis over zijn vakgebied ook in staat is om deze kennis over te dragen aan leergierige studenten. Ik heb dit soort taferelen al een enkele keer meegemaakt tijdens mijn onafgemaakte carrière aan de Universiteit Utrecht, maar op de Marnix Academie zijn we dit soort scenario’s in ieder geval niet gewend. In ieder geval, we kregen die dag weer een les van het vak “Introduction of the special educational needs”. Ditmaal ging het over “Self-injurious behavior”. Remco, Anna en ik hebben 90 minuten lang vol verbazing zitten staren naar hoe een, naar een computerscherm starende, slecht Engels pratende, druk gebarende man heeft geprobeerd om ons uit te leggen dat er in Hongarije wel eens zelfmoord wordt gepleegd. Op de powerpoint slides verschenen regelmatig hele artikelen of in lettertype 6. En misschien begrijp je wel op de manier aan waarop ik dit schrijf dat de kennisoverdracht die 90 minuten niet helemaal is gelukt.
Aan het eind van de les konden Remco en ik de conclusie trekken dat Hongaarse meisjes erg slecht zijn in het plegen van zelfmoord (40% van meisjes tussen de 15-18 jaar doet een poging, slechts 1% gaat daadwerkelijk dood).
Oke genoeg gehaat voor nu, (Voor de LRT’ers misschien nog niet genoeg, maar ik moet ook met ander publiek rekening houden) over het algemeen zijn de lessen die we krijgen interessant, en worden ze gegeven door docenten die de Engelse taal redelijk onder de knie hebben en ook nog eens wat didactische kennis hebben. Volgende week hebben we onze laatste lessen van dit vak en dan beginnen onze specialisaties.

Donderdag avond zijn we nog naar een concert geweest van een Hongaarse band genaamd “Fran Palermo”. We hadden geen idee wat dit voor een band was, maar het concert was gratis dus…why not! Eenmaal aangekomen bij het concertgebouw bleek dit echt naast de dormitory te zijn waar Anna verblijft (mazzelaar!). Na het concert zijn we nog met een groep de stad in gegaan, want ook in Budapest is donderdag een goede avond om uit te gaan, en bovendien hadden we vrijdag geen les die week.
Op vrijdag werden we door Kata (Ik heb haar een paar weken terug al genoemd, zij is de mentor van een australische Erasmus student en inmiddels ook deel van onze vriendengroep) uitgenodigd om bij haar Langós (spreek uit: langoosh) te komen maken en eten. Langós is een soort pizza, het deeg maak je net als pizzadeeg, alleen voeg je er zure room aan toe. Op die pizza doe je vervolgens: knoflook, zure room en kaas. Makkelijk, goedkoop en erg lekker!
Oke, dus alles bij elkaar toch een drukke, leuke week gehad. Maar het gevoel van verbazing en verwondering is er toch niet meer zo. Ik ben er wel down mee hoor, dit gevoel van gewenning voelt goed!

Szia!