Geluk

Daar stond ik dan. Mijn blik gefocust op de deelnemers. Twee uur geleden zat ik nog met drie wildvreemden in een auto op weg naar een onbekende locatie. Eenmaal aangekomen was er weinig tijd om rustig de situatie te bekijken. Er moesten direct maatregelen genomen worden. “Op uw plaatsen! Klaar! Af!”. De kinderen schoten weg en sprinten zo hard als ze konden naar de finishlijn.
Ja lieve lezers, afgelopen zaterdag voelde ik mij gelukkig. Ik heb toen namelijk de hele zaterdagmiddag een paar van mijn favoriete bezigheden kunnen combineren. Namelijk atletiek, en werken met kinderen. Op zaterdag hebben Remco en ik Zarah geholpen met de sportdag van de internationale school van Budapest waar Zarah stage loopt. Ik was gevraagd om die dag een atletiekworkshop te verzorgen voor het voortgezet- en het basisonderwijs en ik had Remco gevraagd om mij te helpen. Het weer was goed. De kinderen hadden er plezier in en dus stond niets ons in de weg om een middag leuk met sport bezig te zijn. Als eerste waren de kinderen van het voortgezet onderwijs aan de beurt om kennis te maken met de mooiste sport die er bestaat. Zestien kinderen van ongeveer 15 jaar kregen deze middag les in verspringen en sprinten van Remco en van mij. En ik ga niet liegen voor jullie, ik heb nog nooit zulke lieve middelbare scholieren gezien als daar! Van de zestien kinderen probeerde er nog eentje wat puberaal gedrag op ons uit, maar dat werd al snel pedagogisch correct door Remco en mij in de kiem gesmoord. Een uur lang heb ik genoten van het enthousiasme van onze “pupillen”.
Hierna waren de basisscholieren van groep 7 en 8 aan de beurt. Helaas hadden we met hun veel minder tijd voor de onderdelen en moesten we het een beetje afraffelen, maar dat mocht gelukkig de pret niet drukken.
Verder hebben we nog mogen kijken naar de sterkste man van Hongarije, die ook even op bezoek kwam. Onder luid applaus wist hij een busje met vijftig leerlingen vooruit te trekken over de atletiekbaan heen, erg indrukwekkend. Al met al een superleuke dag! Ik voelde me helemaal in m’n nopjes en een gevoel van geluk overheerste.

Dan nog een stukje haat. Speciaal voor de LRT-ers.
Van de week was ik aan het koken in de keuken op de vierde verdieping voor Zarah, Remco en mijzelf toen er een meisje uit Azerbaijan binnen kwam lopen. Dit meisje is de oude roommate van Jessie (een Duitse Erasmus student en een vriendin van ons) en we hadden al vele story’s over haar gehoord. En geen van die verhalen was eigenlijk positief. Maar ja, he. Ik ben dan zo iemand die denkt: “Oké, je krijgt van mij het voordeel van de twijfel”. Remco en Zarah zitten wat dat betreft ongeveer op hetzelfde level en dus begroetten we haar vriendelijk. Vervolgens begint dat kind bevroren forel te frituren zonder de afzuigkap aan te zetten. Terwijl ik me concentreerde op ons eigen eten had ik helaas niet in de gaten dat de keuken lekker blauw begon te staan. Toen ik het eenmaal door had en in lichte paniek de afzuigkap aan deed en de ramen open zetten was het kwaad helaas al geschied. Ja hoor, het brandalarm ging af! Binnen twee minuten stond onze favoriete bewaker (We zeiden elkaar eerst elke keer gedag, maar sinds dit voorval is die relatie helaas kapot) in de keuken. Dit was de eerste keer dat we hem zagen met een boze blik in zijn ogen. Nadat we een tolk erbij hadden gehaald wist hij ons te vertellen dat dit ongeval een serieuze zaak was omdat er, wanneer het brandalarm afgaat in onze dorm, er direct een signaal gaat naar de brandweer. Gelukkig was er geen echte brand, maar wel moest de naam en het kamernummer van degene die het alarm had laten afgaan worden opgeschreven om het papierwerk af te ronden. En toen…toen gebeurde er iets waardoor mijn geduld in een keer op was. En voor de mensen die mij goed kennen, dat gebeurt niet snel! Het meisje uit Azerbaijan weigerde om haar naam en kamernummer op te geven. Als argumenten zei ze dat het maar een ongelukje was, en dat het net zo goed onze pannen hadden kunnen zijn die de rook hadden veroorzaakt. Die uitspraak schoot bij mij dus in het verkeerde keelgat beste mensen. Dat dit geval nu niet eens weet dat het verstandig is om de afzuigkap aan te zetten als je gaat frituren is tot daar aan toe. Maar om dan vervolgens ook niet je eigen fouten in te kunnen zien? Dan houd het voor mij op. Nadat ze vijf minuten in lichte paniek tegen de bewaker heeft lopen janken in gebrekkig Engels, was het opeens niet meer nodig om naam en kamernummer door te geven. Zarah heeft nog geprobeerd om de situatie was te sussen maar dat mocht niet baten. Kennelijk is het in Azarbaijan gewoonte om in een normaal gesprek tegen elkaar te schreeuwen. En dat is dus ook wat ze tegen iedereen begon te doen. Remco, Zarah en ik hebben toen collectief besloten om te denken “Oké laat maar weet je”. En we gingen over tot spreken in de Nederlandse taal. Het gevolg hiervan was helaas nog meer verwarring in het hoofd van mijn schreeuwende verdiepinggenoot, en probeerde ze nu (mosterd na de maaltijd) om uitleg te vragen over hoe het fornuis eigenlijk in z’n werk gaat. Gelukkig waren de forelletjes gaar en kon ze deze lekker in haar kamer gaan verorberen. “Daaaag!”

Oké maar op dit kleine minpuntje na was afgelopen weekend weer een leuke ervaring die ik niet snel zal vergeten.
Oh, morgen hebben we onze tweede “Hungarian language course. Vorige week hebben Remco, Zarah en ik, enthousiast als we waren, ons gedragen als echte Nederlanders. Oftewel, direct, luidruchtig en zonder een blad voor de mond. Kennelijk was onze docent hier niet echt van gediend! Morgen dus goed voorbereiden want ik verwacht hele gierige vragen! Maakt niet uit, ik vind het leuk, komt goed!

Szia!