De vlucht

Zondag, 2 september
Het is negen uur 's ochtends. Normaal gesproken begeef ik mij op de zondag rond deze tijd nog in dromenland, maar vandaag werd ik op hardhandige wijze door mijn wekker het bed uit getimmerd. Waarom? Nou, die dag was de dag dat Remco, Anna en ik voor vier maanden zouden vertrekken naar het oostblok gedeelte van Europa. Budapest, Hongarije. De laatste twee dagen in Nederland heb ik zoveel mogelijk vrienden voor de laatste keer deze zomer opgezocht. Het resultaat daarvan was dat ik de afgelopen twee nachten bij elkaar opgeteld maar tien uur slaap had kunnen pakken. En dus begon twee september voor mij als elke andere zondag, met een licht hoofd en een droge keel.

Eenmaal aangekomen op Eindhoven airport bleek dat mijn ouders allebei hun portemonnee waren vergeten, en dus was ik gedwongen om te zorgen voor koffie en een parkeerkaart. Na kennisgemaakt te hebben met de familie van Remco en Anna was het tijd voor de laatste handdruk, schouderklop, knuffel of ander afscheidsgebaar. Na nog twee keer poseren voor moeders die zich nu toch echt begonnen te realiseren dat hun kinderen uitvliegen, gingen we door de douane. Snel daarna vonden we onze gate en konden we tussen de Hongaren in de rij gaan staan. Rond 13.15 Zaten we vastgesnoerd in onze stoelen en waren we klaar voor vertrek.

Anderhalf uur later landen we veilig op het vliegveld van Budapest. Na het overwinningsmuziekje van Ryan-Air en het uitzinnige applaus van de passagiers kwam het vliegtuig bij de juiste gate tot stilstand. Zodra we het vliegtuig uit waren realiseerde ik het me: "We zijn in oostblok". Beelden zoals in de film "Eurotrip" schoten door mijn hoofd, en ik kon niet wachten om een 3-gangen menu voor 5 cent te scoren. Helaas moest het eten nog even wachten.
Eerst moesten we onze koffers terugvinden, die waren gelukkig alledrie veilig meegekomen met ons vliegtuig. Daarna zochten we uit hoe we het makkelijkst bij onze slaapplekken konden komen. Uiteindelijk bleek de shuttle-bus het handigst te zijn. Na drie kaartjes te hebben gekocht namen Remco en ik afscheid van Anna (Zij verblijft in een ander gebouw dan wij) en stapten we in onze bussen.

Na een uur uit de ramen van de bus getuurd te hebben om de eerste indrukken van Budapest te krijgen kwamen remco en ik aan bij ons studentenhuis op de Dayka Gabor straat. Toen onze chauffeur klaar was met verbaal kapotmaken van de automobilist achter ons, hielp hij ons met onze koffers en zei hij ons gedag.

Eenmaal binnen werden we opgevangen door een gebrekkig Engels sprekend meisje, genaamd Amy. Bij haar in het kantoor bleek dat alle ingevulde formulieren in Nederland niet goed genoeg waren, en dus begonnen Remco en ik ons verblijf met 10 minuten schrijfwerk. Nadat alle formulieren waren ingevuld kregen we de sleutel voor onze kamer. We namen allebei even de tijd om te settelen en spraken af om om zes uur weer beneden te zijn om eten te scoren.

Weer beneden. Voor de deur van ons gebouw is de rokersbrug. Daar spraken we andere Erasmus student. Wu uit China. Hij studeert hier Psychologie voor drie jaar en bood aan om ons naar een winkelcentrum te brengen om ons te laten zien waar we wat eten en andere noodzakelijke spullen konden vinden.
Eenmaal in het winkelcentrum werden Remco en ik afgeleid door een lichtgevende gele "M". Het alleen verstandiger om toch eerst naar de supermarkt te gaan om dat die om 8 uur dicht ging. Snel raapten de spullen bij elkaar die we dachten nodig te hebben. Daarna liepen we dan eindelijk naar de plek waar je in elk land blij van wordt als je honger hebt, de Mac.

Weer terug bij ons huis spraken we weer beneden af om daar wat te internetten, bij ons op de begane grond is er namelijk gratis WiFi. Om half 11 besloten we om richting onze bedden te gaan, omdat we allebei een zwaar weekend achter de rug hadden.
Alleen op dat moment kwamen er een paar jongeren aan die Engels spraken. Ik kon het niet laten om te vragen of ze ook Erasmus studenten waren. Dit bleek niet zo te zijn, het waren vijf Hongaren en een Engelse jongen die hier vorig jaar had gestudeerd en nu een week terug was om z'n vrienden op te zoeken.

Remco en ik weten niet of het gebruikelijk hier is in Hongarije, maar tot nu heeft bijna elke Hongaar die we hebben aangesproken ons uitgenodigd om te komen feesten. En zo ging het dus ook zondag avond. In plaats van naar ons bed te gaan, zijn we meegegaan naar de 11e verdieping om daar nieuwe vrienden te ontmoeten en om onze eerste woordjes Hongaars (Magyarul) te leren. Uiteindelijk belandde we rond 1 uur 's ochtends in ons bed en kwam onze eerste dag tot een einde.